Η επαναστατική προοπτική είναι κάτι που θέλουμε όλοι και όλες να ανοιχτεί σύντομα μπροστά μας. Οι διάφορες ερμηνείες του όρου όμως, δίνουν σαφώς διαφορετικά χαρακτηριστικά στις πρακτικές που θα ακολουθηθούν ως προς αυτήν.
Κάποιοι την αντιλαμβάνονται ως στιγμή, ως μια ιστορική συγκυρία που ξαφνικά θα θέσει σε λειτουργία τα προτάγματα μας και θα πλαισιώσει αληθινά επαναστατικές πρακτικές, και είναι ικανοί να περιμένουν για πάντα τη στιγμή αυτή. Διότι, ναι, είναι αλήθεια πως οι πρακτικές μας σήμερα – περιβαλλόμενες από τον καπιταλισμό- είναι καταδικασμένες να διέπονται από μια μερικότητα και ασυνέπεια ως προς την ολοκλήρωσή τους. Με άλλα λόγια, δεν είναι αμιγώς επαναστατικές και άρα για κάποιους υπάγονται σε μια σφαίρα ματαιότητας ή –κατά τους πιο σκληροπυρηνικούς- ρεφορμισμού.
Κάποιοι άλλοι, όπως εμείς, αντιλαμβανόμαστε την επαναστατική προοπτική περισσότερο ως μια διαδικασία, ως ένα αργό αλλά σταθερό αγώνα που θα φέρει πιο κοντά τη στιγμή που άλλοι μοιρολατρικά περιμένουν. Θεωρούμε ότι οι καθημερινές μας πρακτικές είναι ικανές να συμβάλλουν στη δημιουργία της ιστορικής συγκυρίας της ανατροπής (μια αντίθετη άποψη αδικεί κατά πολύ τους κοινωνικούς αγώνες), χωρίς ωστόσο να αμφισβητούμε τη σημαντικότητα των μετωπικών κοινωνικών συγκρούσεων, τις στιγμές που η ιστορία αλλάζει τις ταχύτητές της. Διότι, όσο γρήγορη κι αν είναι η τελευταία ταχύτητα στην ευθεία, τόσο άχρηστη καθίσταται όταν έχουμε μπροστά μας ανηφόρα.
Το τρίπτυχο επιλέχθηκε ως το κύριο πρόταγμα μας, ώστε να λειτουργήσει ως επικεφαλίδα της διαδικασίας αυτής. Φυσικά, η ανάγκη για την πραγμάτωση και τη διάχυση του, δεν προέκυψε από την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και της κρίσης. Οι δομές που θέλουμε να στήσουμε και να υποστηρίξουμε δεν είναι προϊόν προσπάθειας υποκατάστασης του κοινωνικού κράτους. Είναι δομές που λειτουργούν στο τώρα, βάσει του δικού μας αξιακού, θεωρητικού, πολιτικού κώδικα. Τα προτάγματα μας δεν είναι μια κατάσταση που διαρκώς ανατίθεται σε ένα ευοίωνο μέλλον, αλλά είναι τρόπος ζωής και διαρκής προσπάθεια για τη διάχυση-εδραίωση τους.
Επιπλέον, η διαρκής προσπάθεια για την κατάκτηση της αυτονομίας, της αυτάρκειας και της ισότητας, όχι μόνο με πολιτικούς αγώνες, αλλά και με στήριξη-θεμελίωση τους δομικά στο σήμερα, θα αποτελέσει εκείνη την απαραίτητη παιδεία για την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος κοινωνικής, πολιτικής οικονομικής οργάνωσης. Θα είναι εκείνη η παιδεία, που θα κερδίσει ο καθένας ώστε να μπορεί διαρκώς να λειτουργεί όλο και πιο έξω από τους θεσμούς του κράτους και τις καταπιεστικές κοινωνικές δομές.
Ταυτόχρονα είναι αναγκαίο συστατικό για να επέλθει μία ολοκληρωτική ανατροπή. Μόνο αν πολιτικές και κοινωνικές δομές από τα κάτω γίνουν λειτουργικές στο σήμερα, θα καταφέρουν να εδραιωθούν μετέπειτα, σε μία κοινωνική- πολιτική αλλαγή.
Τέλος, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα προτάγματα μας δεν μπορούν να πραγματωθούν πλήρως μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης καθώς είναι ανταγωνιστικά ως προς αυτό. Δεν νοούνται νησίδες ελευθερίας, όχι μόνο γιατί το ίδιο το σύστημα θα προσπαθήσει να τις απαλείψει γιατί το αναιρούν, αλλά και γιατί θα υπάρχει πάντα μια αλληλεξάρτηση με αυτό που θα στερεί από τις δομές μας τη συνέπεια ως προς το περιεχόμενό τους. Για να το αντικαταστήσουν θα πρέπει να υπερασπιστούμε ενεργά τα προτάγματα μας και ταυτόχρονα να προσπαθούμε με διάφορους τρόπους να αποδημήσουμε τις σχέσεις, τα δίκτυα και την επιβεβλημένη οργάνωση που παράγει ο καπιταλισμός σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας.
Να ξεκαθαρίσουμε πως η απόλυτη αυτάρκεια είναι κάτι το σχεδόν ανέφικτο, κατά πόσο μάλλον σε μια εποχή όπου η τεχνολογία παίζει κυρίαρχο ρόλο σε πολλά επίπεδα. Ειδικά σε μια χώρα όπου η βιομηχανία και η αγροτική παραγωγή είναι διαλυμένη, ούτε είναι θεμιτό να στηθεί εκ νέου βαριά βιομηχανία που θα παράγει από αεροπλάνα μέχρι μίξερ. Αυτό όμως που είναι και θεμιτό και εφικτό είναι η αυτάρκεια σε επίπεδο τροφής, στέγης, ενέργειας και υποδομών υγείας και παιδείας
Να ξεκαθαρίσουμε επίσης πως δεν μιλάμε για κρατικοποίηση των πάντων όπως συνέβη στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αυτό το μοντέλο απέδειξε πως δεν είναι βιώσιμη λύση, η διαχείριση της παραγωγής από το κράτος αποξενώνει τον εργαζόμενο από αυτήν. Εμείς μιλάμε για την κοινωνικοποίηση της οικονομίας, να πάρουν δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την παραγωγή στα χέρια τους, η δημιουργικότητα και δύναμη των ανθρώπων όταν ξέρουν πως παράγουν για το κοινωνικό συμφέρον, άρα και το δικό τους και των γύρω τους είναι αστείρευτη. Αν κανείς ξέρει πως με την εργασία του εξασφαλίζει την τροφή, την στέγη, την υγεία και παιδεία, τη διασκέδαση του, τότε όλα είναι εφικτά.