Κατηγορίες
Προτάγματα

Αυτονομία

 

Είναι το αντίθετο της ετερονομίας. Δηλαδή το να καθορίζει κάποιος άλλος τους νόμους που καλούμαστε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας. Αυτονομία λοιπόν είναι το να καθορίζει ο ίδιος (ή ένα κοινωνικό σύνολο) τους νόμους που μας διέπουν. Εδώ ο νόμος δεν έχει τη δικονομική ή ποινική έννοια, αλλά αυτή που αφορά την ίδια τη λειτουργία του ατόμου, του κοινωνικού συνόλου και των δραστηριοτήτων του. Σήμερα βιώνουμε το αντίθετο. Οι αποφάσεις που αφορούν σχεδόν κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας λαμβάνονται εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας και η δυνατότητα να τις επηρεάσουμε είναι ισχνή. Συνεπώς, εάν θέλουμε να αλλάξουμε την κατεύθυνση των πραγμάτων, ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από το να επανακτήσουμε τη δυνατότητα να λαμβάνουμε τις αποφάσεις που μας αφορούν και να ελέγχουμε την πραγματοποίηση τους. Η απόκτηση μιας τέτοιας δυνατότητας έχει κάποιες θεμελιώδεις προϋποθέσεις που πηγάζουν από το άτομο και φτάνουν ως το επίπεδο του συνόλου της κοινωνίας ή τουλάχιστον μιας σχετικής πλειοψηφίας.

Προϋπόθεση 1η: Χειραφέτηση

Το σημαντικότερο επίτευγμα, που είναι ταυτόχρονα και το ισχυρότερο όπλο του κυρίαρχου πολιτικού και πολιτισμικού συστήματος, είναι η επιτυχημένη διαίρεση της κοινωνίας σε υποσύνολα, μέχρι τον πυρήνα της, το άτομο. Η μακροχρόνια και μελετημένη κατασκευή του σημερινού υπηκόου, που είναι απομονωμένος και ανίσχυρος, που δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά, την πολιτική, την κοινότητα του (αν έχει), που αναθέτει μετά χαράς σε επαγγελματίες πολιτικούς την τύχη του και δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το εαυτό του, είναι αυτό που στην αρχαία Ελλάδα απεχθάνονταν και αποκαλούσαν ιδιώτη, το αντίθετο δηλαδή του πολίτη.

Εάν λοιπόν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε την κατάσταση, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, να ξαναγίνουμε πολίτες, να ενεργοποιηθούμε, να σκεφτούμε, να κουβεντιάσουμε, να πράξουμε, να χειραφετηθούμε. Να θελήσουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Αυτό δε γίνεται με μια ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά με ένα καθημερινό αγώνα, ο οποίος αποχτά ισχύ μονάχα όταν από ατομικός γίνεται συλλογικός-κοινός. Τότε απελευθερώνουμε δυνάμεις που ούτε καν μπορούσαμε να τις φανταστούμε.

Προϋπόθεση 2η: Αυτοθέσμιση

Οι θεσμοί, άμεσα συνδεδεμένοι με τις αξίες, είναι οι από κοινού αποδεκτοί όροι και μηχανισμοί που ρυθμίζουν όλες τις λειτουργίες της κοινωνίας. Μια αυτόνομη κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή από το να επανεξετάσει-επανακαθορίσει και να καταργήσει (εν μέρει ή ολοκληρωτικά) τους θεσμούς που την απομακρύνουν (χωρίζουν) από την ίδια τη δυνατότητά της να είναι αυτόνομη. Ιδιαίτερα εφόσον οι θεσμοί σήμερα αποτελούν εκείνες ακριβώς τις αλυσίδες που την κρατούν δέσμια. Να ξεκαθαρίσουμε πως δε μιλάμε για κατάργηση και απουσία, αλλά για θέσπιση όρων και μηχανισμών που θα ρυθμίσουν τις σχέσεις και τις λειτουργίες μιας αυτόνομης κοινωνίας. Όροι, κανόνες, νόμοι κτλ πρέπει να υπάρχουν, δεν το αμφισβητούμε αυτό. Το ζήτημα είναι ποιους θα εξυπηρετούν αυτοί: τους ισχυρούς, όπως συμβαίνει σήμερα, ή το σύνολο; Είναι προφανές πως κάτι τέτοιο προϋποθέτει έναν καθορισμό του πλαισίου των κανόνων που διέπουν την κοινωνία, και αυτό μονάχα ένα επιτυχημένο επαναστατικό κίνημα είναι σε θέση να το κάνει.

Προϋπόθεση 3η: ΑυτοοργάνωσηΑυτοδιοίκηση

Μια αυτόνομη κοινωνία δεν μπορεί να είναι παρά αποκεντρωμένη, έτσι ώστε να είναι σε θέση να παράγει αποφάσεις συλλογικές, για να εφαρμόζει την άμεση δημοκρατία και να ορίζει – καλύπτει τις ανάγκες της. Για να υπάρξει αυτή η δυνατότητα, θα πρέπει να επιστρέψει η λήψη αποφάσεων σε αυτά τα υποσύνολα, δηλαδή τις κοινότητες, τις γειτονιές (στις πόλεις), τους νομούς, ως το επίπεδο της περιφέρειας. Μονάχα σε μια τέτοια κλίμακα είναι εφαρμόσιμη η αυτονομία και η άμεση δημοκρατία. Μονάχα οι ίδιοι οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί μπορούν να πάρουν τις αποφάσεις που τους αφορούν και να διευθύνουν τη διοίκηση που θα τις εφαρμόσει. Αυτή ακριβώς η δυνατότητα μας έχει στερηθεί (καθόλου τυχαία) και έχει κάνει την αυτοδιοίκηση ένα απλό εργαλείο επιβολής και εφαρμογής αποφάσεων στις οποίες δεν έχουμε κανένα τρόπο παρέμβασης κάνοντάς μας έτσι υποζύγια και δούλους. Θα πρέπει λοιπόν να τις αντικαταστήσουμε με τις λαϊκές συνελεύσεις και τα συμβούλια των αντιπροσώπων τους σε επίπεδα κοινότητας-δήμου-νομού-περιφέρειας, για να μπορούμε ξανά να γίνουμε (είμαστε) κυρίαρχοι στον τόπο μας.

Προϋπόθεση 4η: Ομοσπονδιοποίηση

Δεν είναι σε καμία περίπτωση ζητούμενο για μια αυτόνομη περιφέρεια να απομονωθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί, δηλαδή να κλειστεί στον εαυτό της. Οι σχέσεις με τις υπόλοιπες περιφέρειες θα πρέπει να είναι αλληλέγγυες και φιλικές, ώστε να αλληλοκαλύπτονται κάποιες ανάγκες αλλά και για να είναι σε θέση να αμυνθούν από κοινού ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. Αυτή την ανάγκη έρχεται να καλύψει η ομοσπονδία των αυτόνομων περιφερειών, όπου όλες οι περιφέρειες θα συμμετέχουν ισότιμα, κάτι που θα αντικαταστήσει το κοινοβούλιο, και όπου δε θα λαμβάνονται αποφάσεις δίχως να έχουν λάβει πρώτα την έγκριση από τις τοπικές κοινωνίες. Ο φόρτος εργασίας της ομοσπονδίας θα είναι περιορισμένος επειδή οι περισσότερες αποφάσεις θα λαμβάνονται στις περιφέρειες που τις αφορούν. Με άλλα λόγια, η αποκέντρωση της εξουσίας είναι προϋπόθεση της άμεσης δημοκρατίας. Η ομοσπονδία θα είναι απλά ο συνδετικός κρίκος. Οι αντιπρόσωποι των περιφερειών θα είναι αιρετοί και άμεσα ανακλητοί.

Προϋπόθεση 5η: ΕξέγερσηΕπανάσταση

Είναι θεμιτό και αναγκαίο να υπάρξουν από σήμερα οι μικρές και μεγάλες μαχητικές κοινότητες που θα είναι το υπόδειγμα (παράδειγμα) και που θα παράγουν εφαρμόσιμα μοντέλα. Παρ’ όλα αυτά, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν και να κυριαρχήσουν θα πρέπει να ανατρέψουν το υπάρχουν πολιτικό σύστημα και όχι να αρκούνται σε συνύπαρξη με αυτό. Η εξέγερση και η επανάσταση είναι ο μόνος δρόμος για την αλλαγή. Η ιστορία σε αυτό είναι αμείλικτη. Καμία εκλογική διαδικασία δε θα μπορέσει να τη φέρει. Επανάσταση πρώτα ατομική, που θα ανατρέψει τον ιδιώτη που μας κυβερνά, αλλά και κοινωνική επανάσταση που θα εδραιώσει την εξουσία των λαϊκών συνελεύσεων, των αυτόνομων περιφερειών και της ομοσπονδίας τους, που θα κάνει αυτόν τον τόπο, τόπο έμπνευσης για όλο τον κόσμο.

Το Παρίσι του 1871, η Ουκρανία του 1918, η Ισπανία του 1936, η χώρα τον Βάσκων στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, οι Ζαπατίστας στο Μεξικό, οι εξεγέρσεις που ξεπηδούν παντού στο σήμερα είναι τα σημάδια εκείνα που μας δείχνουν το δρόμο, τι να κάνουμε και τι να αποφύγουμε. Τίποτα δεν τελείωσε.

Αφήστε μια απάντηση